KAVAK YELLERİ
denizden aslıya
vurdu aşk beni karaya
ölmüşüm ben aslında
ağlayanım yokmuş arkada
sönmüş bir volkan gibiyim
patlamak üzereyim
sensiz bir hiçim
ne yerdeyim ne gökteyim
bir eski gömütlükte
taşların üstündeyim...
efeden aslıya
sınır tanımam aşkta
sevdi mi tam severim daima
savaş yoktur doğamda
yalvardım yaradana duamda
aslıdan denize
gördüğüm manzara
hatrımdan çıkmayan bir fırtına
bu yara kanıyor hala
sebepsiz gidişinden kalan bir hatıra